Autor Ježeve kućice uz koju su generacije učile prva slova, i Bašte sljezove boje jedne od prvih đačkih lektira, jedan od najplodonosnijih pisaca sa prostora bivše Jugoslavije, Branko Ćopić, na današnji dan 1984. godine izvršio je samoubistvo skočivši sa Savskog mosta, onog istog mosta ispod kojeg je prespavao kada je prvi put došao u Beograd 1935.godine.
Iza sebe je ostavio više od 50 kratkih priča, romana i pesama. Iako su njegova djela odisala satirom našao se na crnoj listi KP Jugoslavije, sa čime se borio do kraja života.
Rođen je u mjestu Hašani u Bosanskoj Krajini, gdje je završio i osnovnu školu. Učiteljsku školu pohađao je u Banja Luci, Delnicama i Sarajevu, Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu na odjeljku za pedagogiju.
U trenutku njegovog rođenja njegov otac je bio na frontu na Karpatima u austrougarskoj vojsci.
Otac mu umire kada je Branku Ćopiću bilo samo četiri godine. Prvo djelo objavio je već sa 14 godina u omladinskom časopisu „Venac“, a kao književnik biva primijećen već u ranim studentskim danima i 1939. godine osvaja nagradu „Milan Rakić“.
Tokom Drugog svjetskog rata bio je ratni dopisnik i pripadnik ustanika narodnooslobodilačke borbe.
Jedno od njegovih najljepših djela, „Bašta sljezove boje“, posvetio je svom prijatelju Ziji Dizdareviću, ubijenom u logoru Jasenovac.
U poslijeratnom periodu bio je urednik više dečjih časopisa i danas se smatra jednim od najvećih dečjih pisaca. Neka od najpoznatijih djela koje je iza sebe ostavio su, osim „Bašte sljezove boje“, „Prolom“, „Doživljaji Nikoletine Bursaća“, „Orlovi rano lete“. Važio je za satiričara. Pisao je i za odrasle, ponajviše inspirisan životom seljaka, ljudi sa margine društva.
Ćopić je napisao romane “Prolom”, “Gluvi barut”, “Ne tuguj, bronzana stražo” za koji je 1958. godine dobio NIN-ovu nagradu, “Osma ofanziva”, “Delije na Bihaću”.
Međutim, satira kojom se borio protiv onoga što je smatrao pretnjama njegovom društvu zasmetala je najvišim partijskim zvaničnicima i samom Titu.
Objava „Jeretičke priče“ 1950. godine preokrenuće život ovog pisca, a posledica ove političke borbe protiv satire biće izdaje i progoni koji će pisca ostaviti nemoćnim.
U priči je opisano luksuzno ljetovanje dvojice državnih zvaničnika, a Centralni komitet Komunističke partije ocijenio je to kao direktnu prozivku partije, što je piščeva djela odmah označilo kao protivnike prosperita tadašnje Jugoslavije.
Uslijedile su prozivke članova partije, a njegova djela označena kao nepoželjna u školama.
Ipak, ono što će piscu najteže pasti bile su izdaje od mnogobrojnih prijatelja, i podrška ovakvom partijskom narativu od mnogih pisaca, njegovih savremenika.
U pismu jednom prijatelju Branko Ćopić napisao je: „Nije me majka Ličanka rodila da puzim i previjam se i više volim da me čak i anarhistom nazovu, i drskim i bezobraznim čovjekom, nego li književnikom bez kičme, bez dostojanstva i savjesti“.
Progona je bilo mnogo, a književni istoričar Ratko Peković ih je sabrao u knjigu “Sudanije Branku Ćopiću”.
„Crni konjanici“ „o kojima piše u „Bašti sljezove boje“ sluteći tegobe koje će Drugi svjetski rat ostaviti, pratiće ga i u poslijeratnom periodu, sve do njegove nesrećne smrti, a tužan kraj Ćopićeve satire zaokružen je kada ja u ratu u Bosni i Hercegovini srušen njegov spomenik u Bosanskoj Krupi, a njegova kuća u Hašanima spaljena.
Njegova djela doživjela su tokom godina pomilovanje, te pisca djeca danas čitaju i u Bosni i Hercegovini i u Srbiji, a njegova rodna kuća obnovljena je u okviru izgradnje Spomen područja „Bašta sljezove boje“. Njegova djela igraju se i u dječjim pozorištima širom bivše Jugoslavije.
U poruci koju je ostavio supruzi, pisac se oprostio riječima “Sam je kriv za svoju smrt. Vadili su ga iz govana mnogi dobri drugovi pa nije pomoglo. Zbogom lijepi i strašni živote! Mart mjesec, 1984. godine!”
Bio je član Akademije nauka u Srbiji i u BiH.
