Slobodan Penezić Krcun, bio je osnivač zloglasne OZNA ili ti Odjeljenja za zaštitu naroda u Srbiji, boem, vojnik, komunista i pomalo nacionalista, kako je bio okarakterisan.
Nesreća na Ibarskoj magistrali u kojoj je poginuo, na današnji dan, 6. novembra 1964. godine, i danas je ispunjena kontroverzama. U blizini sela Šopić kod Lazarevca "oldsmobil" registarskih oznaka BG 20-55, u kome se nalazilo pet osoba, sletio je sa druma i u udario u drvo...
Dva dana kasnije, 8. novembra 1964. godine, Krcun je sahranjen u Aleji narodnih heroja u Beogradu. Stradao je i Svetolik Lazarević, a vozač Milorad Lomić preminuo je od posljedica povreda nekoliko dana kasnije. Tada su teško povrijeđeni Olga Đivkovic i Ljubo Mijatović. To je zvanična verzija.
Iz šapata prešlo je u domunđavanje, pa u glasno govorenje u nekim potonjim godinama da to nije bila saobraćajka već da je ubijen. I to po nalogu Josipa Broza Tita.
I danas se prepričava tada crnohumorni vic, za koji su neki skloni da tvrde i da je istina, kako je navodno maršal kad su mu rekli za Krcunovu pogibiju izgovorio: "Au, majku mu božju, zar je već pola jedan!"
Istoričar Venceslav Glišić opisujući posljednji susret Tita i Krcuna na Brionima 1963. godine zapisao je da je Penezić Brozu rekao da je nekorektan prema Srbima i da su mu uvijek srpski ratni komandanti sumnjivi, te da se udaljava od naroda. Tita je to navodno mnogo naljutilo, a da mu je Penezić još dobacio: "Jedino ne znam kad će doći red na nas dvojicu", misleći na Aleksandra Leku Rankovića i sebe.
On je stradao 6. novembra 1964. godine, a Leka je opstao na funkcijama sve do Brionskog plenuma 1966. godine nakon čega je uklonjen sa političke scene.
Željko Marković, kao direktor Istorijskog arhiva u Užicu u razgovoru za BBC ranije je Krcuna, koji je bio partizanski komesar, osnivač srpske bezbjednosne službe, ministar policije, potpredsjednik, a potom i predsjednik srpske Vlade, okarakterisao ka prijekog i osionog, kao čovjeka koji je bio "hljeb i otrov revolucije", čovjek koji je kao ministar unutrašnjih poslova umio da zanoći u zatvoru među zatvorenicima, koji je bio predan Josipu Brozu i onome što je on u njegovim očima predstavljao do kraja.
U arhivskoj građi koju čuva užički Arhiv otkriva se kao nježan, brižan supružnik. U javnosti vatren, u privatnom životu blag i posvećen", objasnio je Marković.
Kada je počeo Drugi svjetski rat, Penezić je imao 22, a Tito 48 godina.
Jedno od najznačajnijih hapšenja u novoj Jugoslaviji bilo je hvatanje Draže Mihailovića. Po sopstvenom priznanju Krcun je Mihailovića - poštovao!
"Poštovao ga je kao vojnika i kao rodoljuba, jedino što mu je zamjerao je da je bio protiv Tita, a za kralja. I to mu nije mogao ni zaboraviti, niti oprostiti. Ta nemogućnost zaborava i oprosta izrodila je osvetnički nagon", naveo je Marković.
Burnih 46 godina života
jula 1918. rođen u Užicu, gdje je završio osnovnu školu i gimnaziju
tokom velike privredne krize njegov otac, koji je bio kafedžija, bankrotira i umire
upisuje studije agronomije na Poljoprivredno-šumarskom fakultetu u Beogradu i ubrzo se priključuje tada ilegalnom komunističkom pokretu
godine u julu na Visu postavljen je za načelnika Odjeljenja zaštite naroda za Srbiju
Od 1946. do 1953. ministar unutrašnjih poslova Srbije
Jula 1952. proglašen za narodnog heroja
Od februara 1953. do juna 1962. član, a kasnije i potpredsjednik Izvršnog vijeća Srbije
Od juna 1962. do novembra 1964, predsjednik Izvršnog vijeća SR Srbije
- novembra 1964. poginuo je u saobraćajnoj nesreći u Šopiću kod Lazarevca
