U jednom od najmračnijih trenutaka moderne balkanske diplomatije, Srbija je odlučila da uopšte ne učestvuje u glasanju Generalne skupštine UN-a o rezoluciji kojom se osuđuje prisilna deportacija ukrajinske djece u Rusiju, čin koji demokratski svijet s pravom naziva jednim od najtežih zločina ovog stoljeća.
Dok je 91 zemlja glasala za rezoluciju, uključujući sve države Evropske unije i većinu zemalja Zapadnog Balkana, Srbija je odlučila da šuti.
Preciznije: odlučio je napustiti dvoranu, u gestu koji nije ni neutralnost ni pragmatizam, već čista podložnost volji Moskve.
Ukrajinska ambasada u Beogradu reagovala je s oprezom, podsjećajući da Srbija, kao zemlja kandidat za EU, mora poštovati temeljne vrijednosti čovječanstva i međunarodnog prava. Ali ono što se dogodilo govori više od bilo kakve izjave: zemlja koja teži Evropi tiho je stala na stranu Rusije suočena sa zločinom koji nema opravdanja.
Mnogi bi mogli reći da je to rezultat ruskog energetskog pritiska, zavisnosti od gasa i kompanije NIS. Ali ono što se uzdiže iznad ove zavisnosti je dublja i bolnija istina: srpsko kreiranje politike nije vođeno vrijednostima, već strahom i ličnim potčinjavanjem.
Predstavnici opozicije i analitičari u Srbiji, poput Roberta Kozme i Aleksandra Olenika, jasno su stavili do znanja: Vučić se ne ponaša kao lider koji brani interese zemlje, već kao čovjek ponižen pred autoritetom drugog čovjeka – Vladimira Putina. Kao što je nekada Šešelja smatrao svetom političkom figurom, danas se Vučić prema Putinu odnosi kao prema vrhovnom vanjskom autoritetu. A kada lična zavisnost postane državna politika, zemlja na kraju biva lišena svakog morala i dostojanstva.
Ovo nije jednostavno "glasanje protiv". To je napuštanje ljudskog minimuma, osuda otmice djece. Srbija danas ne može ni osuditi čin koji bi svako civilizovano društvo prezrelo bez oklijevanja.
U toj tišini, Srbija je još jednom propustila priliku da dokaže da je zemlja koja teži pripadanju Evropi, ne samo geografski, već i moralno. Umjesto da se pridruži svojim susjedima poput Albanije, Crne Gore, Sjeverne Makedonije i Bosne i Hercegovine, koji su glasali za rezoluciju, Beograd je odlučio da ostane u sjeni, u tišini, u sramoti.
I ta tišina je glasnija od bilo kakvog „da“ ili „ne“. Jer to je tišina politike obuzete kompleksima, diplomatije bez hrabrosti i vođstva koje se boji reći „ne“ despotu, ali ne oklijeva okrenuti leđa njegovim žrtvama.
