Odluka Srpske demokratske stranke da gotovo godinu dana prije Općih izbora 2026. potvrdi Branka Blanušu kao kandidata za predsjednika Republike Srpske nije tek rana najava kandidature. To je politički signal, poruka i – otvoreni izazov unutar opozicije. I to prije svega upućen Drašku Stanivukoviću.
Reakcija lidera Pokreta za sigurnu Srpsku bila je burna, emotivna i, prije svega, defanzivna. Stanivuković nije krio nezadovoljstvo, ali iza njegove retorike o “nekolegijalnosti” i “nametanju rješenja” krije se mnogo dublji problem: strah da mu se politički prostor sužava upravo onda kada je očekivao da se širi.
SDS je ovim potezom prekinuo višemjesečnu igru neizgovorenih očekivanja i neformalnih dogovora. Blanušina kandidatura nije pala s neba – ona se oslanja na činjenicu da je na posljednjim izborima osvojio oko 200.000 glasova i time postao jedan od rijetkih opozicionih političara s mjerljivom izbornom snagom. Za SDS, to je argument dovoljan da više ne čeka rasplet ambicija drugih.
Za Stanivukovića, međutim, to je direktan udar na političku budućnost. Njegova podrška Blanuši u završnici prethodne kampanje, iako nikada formalizirana, očigledno je doživljena kao investicija – ulaganje koje je trebalo biti vraćeno kroz prešutnu podršku njegovoj kandidaturi 2026. godine. Kada se to nije desilo, razočaranje je preraslo u otvoreni sukob.
Problem za Stanivukovića je što njegovo nezadovoljstvo ne dolazi iz pozicije političke snage, već iz pozicije izolacije. Iako godinama važi za jednog od najprepoznatljivijih opozicionih aktera, izvan vlastitog pokreta on nema čvrstu i jasnu podršku ostatka opozicije. SDS-ov potez samo je ogolio tu činjenicu.
No, ovaj sukob nije nov. On tinja mjesecima, pa i godinama. Prelasci SDS-ovih funkcionera u Stanivukovićev pokret ostavili su dubok trag nepovjerenja. U SDS-u se ti potezi ne vide kao “širenje opozicije”, već kao sistematsko slabljenje stranke koja je decenijama nosila opozicioni teret u Republici Srpskoj.
Dodatni sloj sumnji i tihe gorčine veže se za događaje iz juna 2025. godine i hapšenje tadašnjeg lidera SDS-a Milana Miličevića. Iako nikada javno potvrđeno, u dijelu opozicije postoji uvjerenje da Stanivuković u tom procesu nije bio tek pasivni posmatrač. Te sumnje, opravdane ili ne, dodatno su zatrovale odnose.
U tom kontekstu, Blanušina kandidatura ima i simboličku težinu. Ona poručuje da SDS više ne namjerava igrati ulogu mlađeg partnera, niti čekati da neko drugi odluči kada je “pravo vrijeme”. Stranka koja ima kandidata sa snažnim izbornim rezultatom smatra da ima puno pravo da prva izađe s imenom – pa tek onda pregovara.
Stanivuković, s druge strane, pokušava zadržati narativ o zajedništvu, ali njegovi istupi više zvuče kao upozorenje nego kao poziv na dijalog. Poruke o “obilasku svake kuće” i “manje sna” nisu strategija – to je priznanje da je ostao bez jasnog političkog oslonca izvan vlastite strukture.
Sve ovo pokazuje da je borba za opozicione kandidature za 2026. godinu počela prerano, ali i da će biti izuzetno prljava. Umjesto strateškog dogovora, opozicija Republike Srpske sve otvorenije ulazi u sukob ambicija, sujeta i starih računa.
A dok opozicija raspravlja ko je kome šta obećao, ko je koga izdao i ko ima “pravo” da se kandiduje, jedino je sigurno da će neko treći mirno posmatrati i – profitirati.
