Tajno lice monstruma Karađorđa

Srbi slave i pamte Karađorđa Petrovića, kao vođu Prvog srpskog ustanka, koji je glavu izgubio jer ga je izdao kum, ali iz njegovog života ima još mnogo toga zanimljivog i neobičnog, a manje poznatog. Bio je surov čovjek. Moglo bi se reći da je bio i psihički poremećen jer je krvnički ubijao bliske ljude iz svog okruženja. Ubijao je bez suda i suđenja. O činjenici da je Karađorđe imao svoju i te kako mračnu stranu čovjeka monstruma, prvi je otvoreno progovorio Dobrica Jovičić, historičar iz Smedereva.

„Prva žrtva Karađorđeve preke naravi i teškog karaktera bio je njegov otac Petar. Njega je vožd ubio u Sremu, gde je porodica u to vreme živela pobegavši od Turaka. Srbi izbegavaju da pišu i nerado pričaju o tome, jer se to ne uklapa u kasniji mit koji je nastao o Karađorđu. Postojali su čak istoričari koji su tvrdili da je reč bila o očuhu, a ne o ocu, kao da bi to opravdalo sam čin“ – kaže Jovičić.

On objašnjava da je skoro sigurno bila riječ o Karađorđevom ocu jer događaj pominju neki izvori iz tog vremena. „Karađorđe je 1806. godine ubio i brata Marinka. Sigurno je 90 odsto ljudi koji su ubijeni ovako ili za koje je on naredio da budu ubijeni, zapravo smaknuto bez valjanog razloga, zato što su se u tom trenutku zamerili voždu", objašnjava istoričar Jovičić.

Karađorđe je tako na skupštini knezova i vojvoda ubio svog prvog političkog protivnika - kneza Teodosija Marićevića, koji mu je protivriječio. Savremenici pišu da je vožd često zapadao u čudno raspoloženje i šutnju koja bi trajala danima. Kada bi konačno progovorio, urlao bi i batinama rješavao sporove. "Ubijao je ljude u trenutku, uglavnom uz opasku 'po duša te'. Time bi označavao da ta smrti ide 'njemu na dušu' ", kaže Jovičić.

DOBRICA JOVIČIĆ

Tešku Karađorđevu ruku osjetile su vojvode pop Luka Lazarević i Mladen Milovanović koga je Karađorđe brutalno pretukao i potom pucao u njega, dok je ovaj ležao na zemlji. Treba dodati i nekoliko epizoda iz života srskog vožda koje bilježi srpska beletristika.

Boško Petrović u svom romanu "Pevač", također piše kako je Karađorđe bio prijeke naravi, ilustrujući to epizodom u kojoj „odseca penis jednom srpskom dečaku“.
"Srbi ne pričaju o ovome jer bi to bacilo senku na sve što je Karađorđe uradio kao vojskovođa i ustanik. Ja o tome ne predajem đacima u školi, a toga nema ni u udžbenicima. Bilo šta negativno o njemu, narušilo bi mit koji se vekovima stvarao", zaključuje Dobrica Jovičić.

Srbijanski historičar Miodrag Janković iz Beograda tvrdi „da Karađorđe uopšte nije bio toliko omiljen među Srbima“. - On je bio savršen vođa za period koji je prethodio Prvom srpskom ustanku, ali tačno je da nije imao sveobuhvatnu podršku srpskog naroda. Zna se da je na početku ustanka ubio Teodosija iz Orašca, zato što mu je ovaj prigovorio da bi i on mogao isto tako da vlada, samo da je hteo - kaže Janković.

KARAĐORĐE PETROVIĆ

Karađorđe je ubijen 13.jula 1817. u Radovanjskom lugu, u kolibi na spavanju.

• Knez Miloš Obrenović, zajedno sa još jednim Karađorđevim kumom Vujicom Vulićevićem, pripremio je ubistvo. Miloš nije želeo nove borbe, a Karađorđev povratak u Srbiju, pošto se nakon ustanka sklonio u Austriju i Rusiju, nosio je opasnost od izbijanja novih sukoba. Kada je Karađorđe zaspao, Vujičin čovek Nikola Novaković, čijeg je brata Karađorđe ubio tokom ustanka, udario ga je tupim delom sekire u glavu. Karađorđu je odsečena glava i poslata sultanu u Carigrad - objašnjava dr Petar Krestić, naučni savjetnik Istorijskog instituta Beograd.

Već sutradan, 14. jula 1817. godine, Karađorđeva glava stigla je u Beograd u jednoj zobnici, a njegovo obezglavljeno tijelo sahranjeno je na udaljenost od oko 100 koraka od mjesta gdje je ubijen.

Prema istraživanjima Milivoja Gavrilovića, koji je živio između dva svjetska rata i koji je uspio da gotovo do detalja rekonstruše Karađorđevo ubistvo, Miloš se silno obradovao pošiljci iz Radovanjskog luga. U njegovom konaku koji se nalazio preko puta beogradske Saborne crkve, na bijelom tanjiru je stajala oprana glava njegovog kuma, vožda Karađorđa.

Sutradan, 15. jula, Miloš je Karađorđevu glavu poslao beogradskom veziru. Nakon što su Turci prepoznali glavu Karađorđa, vratili su je Milošu koji je istog dana našao jednog kasapina koji je, po Miloševom naređenju, u podrumu kuhinje konaka odrao voždovu glavu.

Nakon što je odrana koža sa Karađorđeve glave, Miloš je kožu poslalo nekom Peri ćurčiji da je usoli i ispuni pamukom i slamom, što je ovaj i uradio, a kad je sve to završeno, beogradski vezir je Karađorđevu glavu poslao u Carigrad. Nakon završenog posla, tom Peri ćurčiji, kako je zapisano u tefterima iz tog doba, Miloš Obrenović je iz narodne kase platio 35 groša.

MILOŠ OBRENOVIĆ

Pokojni dr Novak Kilibarda je neskriveni kritičar mita o Karađorđu.

-Ne znam u istoriji pozitivnijeg ubistva, nego što je Miloš Obrenović naredio da se ubije Karađorđe. Taj čovjek je ubio oca rukom, on je naredio da mu rođenog brata objese, a majci svojoj kad se posvađao nabio joj košnicu pčela na glavu. Kralj Nikola je napisao tekst u kojem ispravlja Njegoša da nije trebalo posvetiti „Gorski vijenac“ Karađorđu, čovjeku koji je ubio svoju najbližu porodicu, čovjeku koji je utek'o i ostavio narod, a eto Njegoš ga je uzdigao-kritikuje Kilibarda.

DR. NOVAK KILIBARDA

Vođa Prvog srpskog ustanka Karađorđe Petrović sa srpskom vojskom, u maju 1809. godine u Sjenici, uz lažna obećanja da im se neće ništa dogoditi ako prestanu sa odbranom grada, ubio je preko dvije trećine cjelokupnog stanovništva Sjenice. Ubijeno je oko 2.500 Bošnjaka, mahom žena i djece.

Danas, sandžački Bošnjaci imaju običaj kazati „da je Sjenica prva Srebrenica“, a to potvrđuju i novokomponovane pjesme srpskih nacionalista koji na slavljima obavezno pjevaju „Oj Sjenice prva Srebrenice“. Korištena je slična metoda kao u Srebrenici 186.godina kasnije. Bošnjaci su predali oružje, uz čvrstu zakletvu Karađorđa, koji se zakleo na Bibliju da im se neće ništa dogoditi. Čim je predato oružje i čim su Bošnjaci počeli izlaziti iz sjeničke tvrđave, počelo je pokolj. Kasnije će Karađorđe lagati „da se radilo o nekim neodgovrnim pojedincima“, koji su ubili oko 2.500 bošnjačke nejači. I ovaj genocidni pohod, današnji srpski historičari, prije svih Predrag Marković, žele lažno predstaviti kao borbu protiv Turaka, negirajući da su tada ubijeni Bošnjaci.

Tada malobrojnim vojnicima koji su se nalazili u Sjenici, komanduje Mustaj beg Čavić, domaći čovjek, što znači da tu, na tom prostoru, nema turskih vojnika. U Sjenici su 1809. ubijeni Bošnjaci i to porodice: Šabanović, Ordagić, Ibrović, Prašović, Ljuca i mnoge druge, dok je Kladnička džamija, najstarija u sjeničkom srezu, potpuno spaljena. Ovu džamiju je sagradio Juso Ibrović, Bošnjak iz Kladnice, 150 godina prije nego što je Karađorđe spalio.

Antonije Protić, Karađorđev pisar i savremenik pokolja u Sjenici, piše: „Senički grad osvojen je 23-eg aprila 1809. godine. No, ovde moram se groziti, a valja mi istinu kazati. Karađorđe je Turcima učino na častan način puštati Turke, sa ženama, decama I malom… „

Dalje opisuje kako to vojnici nisu poštovali nego su preskočili zidove i počeli ubijanje „ne gledajući žensko i muško: „I u tome se povede strašan po polju seničkom boj. Karađorđe je zapovedio da se glave donesu u Senicu. I tako, svrši se ovaj boj. Glave su donete no nije bilo dosta kočića da se sve ponabijaju, već su onako pomešane u paradu, a čislom, ako će jedna manje od 2.500. A ovde je naših malo poginulo u ovom sraženiju“.

Tragično je da žrtva ne zna šta joj se dešavalo u prošlosti i da se jedna ulica u centru Sjenice danas zove Karađorđeva, a potomci bošnjačkih žrtava žive u ulici koja nosi ime dželata nad njihovim precima.