Čukur česma i „generalno trebljenje Turaka iz naroda“

Velikosrpski projekat je uobličen i razrađen još od početka 19.stoljeća kroz različite programske projekte. Ilija Garašanin 1844.godine, objavio je program nacionalne politike srpske kneževine pod nazivom Načertanije.

To je ujedno i prvi politički program velike Srbije. Srpski nacionalni program u "Načertaniju" 1844. godine polazi od obnove Dušanova carstva iz XIV. stoljeća, uz određene promjene koje su bile posljedica političkih događanja sredinom 19. stoljeća. Ustvari, "Načertanije" je postalo sinonim za velikosrpski hegemonizam u odnosu na susjedne narode

U tom nacionalnom programu, polazi se od činjenice da se Srbi ne mogu zadovoljiti dobicima iz Prvog i Drugog srpskog ustanka, te da će nastaviti borbu za preuzimanje prevlasti na balkanskim prostorima. U "Načertaniju" je navedeno u kojim zemljama Srbija treba organizirati promidžbeni i obavještajni rad, radi pripreme pripajanja tih zemalja svojoj državi. Zbog toga taj program nije publiciran sve do 1906. godine, pune 62.godine nakon što je napisan, a 32.godine poslije Garašaninove smrti.

Nacionalnim programom se predviđa priključenje Bosne, Bugarske, Crne Gore, sjeverne Albanije, Srijema, Banata i Bačke. Prvi put se u srpski nacionalni teritorij uključuju područja bosanska i vojvođanska, koja nisu bila obuhvaćena Dušanovim carstvom. Kasnije "Načertanije" će postati srpska ideologija, ne samo dinastije Obrenovića i Karađorđevića, već i svih velikosrpskih programa do onih genocidnih četničkih Stevana Moljevića i Draže Mihailovića, kao i Memoranduma SANU od 1986. godine.

Prema tome, velikosrpska hegemonistička politika zadnjih 180 godina nije se u biti promijenila, jer joj je osnovni cilj osvajanje teritorija, prodor na zapad preko Drine, progon i uništavanje nesrpskih naroda radi stvaranja velike Srbije i to da "svi Srbi žive u jednoj državi".

ILIJA GARAŠANIN

Američki historičar Philip Dž. Cohen , autor knjige „Srpski tajni rat , propaganda i manipulacija historijom“, ističe „da je srpski fašizam stariji i od Hitlerovog, da korijeni srpskog fašizma počinju već 1804.godine, koje je 40 godina kasnije oblikovao Ilija Garašanin u svom Načertaniju.Već tada je nastao izraz etničko čišćenje, i da su Srbi izvršili genocide nad nesrpskim stanovništvom, da se to proteže već dva stoljeća. U svim pobunama ili mirnim periodima u 19. stoljeću, ubijano je muslimansko i jevrejsko stanovništvo, tako da je Srbija pred Prvi balkanski rat bila očišćena od muslimana. Mada su bili malobrojniji u odnosu na muslimansko stanovništvo, ista sudbina zadesila je i Jevreje, sa izuzetkom perioda Miloša Obrenovića.“

Philip Cohen se u pomenutom djelu nadovezuje na tvrdnju srpskog književnika Milana Miličevića iz 1871.godine, koji je još tada otvoreno kazao da “ne mogu naši potomci znati istinu o nama jer je mi ne kazujemo, nego ono izlažemo, što nam podmiruje trenutni račun”, pa kaže “ako je historija umjetnička galerija puna slika, s malo orginala i mnogo kopija, onda je srpska historija takva galerija, puna falsifikata, koje je Evropa, pa i Amerika dugo vremena prihvačala kao orginalne. Mnogi zapadni “eksperti” za Balkan eksploatisali su ih za svoje titule, a političari za svoje prljave ciljeve”.

KNJIGA „SRPSKI TAJNI RAT , PROPAGANDA I MANIPULACIJA HISTORIJOM“

Prof.dr.Rasim Muminović, jedan od najkompleksnijih bošnjačkih i balkanskih mislilaca 20. stoljeća, javno je progovorio o sudbini svoga naroda i odgovornosti ideologa i političkih krugova, koje su vršile sistematski progon bošnjačkog naroda sa prostora Balkana, posebno sa prostora Bosne i Sandžaka. Muminović je patentirao i termin „srbizam“, poistovjećujući ga sa fašizmom, nacizmom, staljinizmom... U studiji "Srbizam i stradalaštvo Bošnjaka", Muminović piše o srpskom neonacizmu, zločincima koji bez noža ne bi znali za šta im služi glava i genocidnom ratu koji Srbi vode, kad god im se za to ukaže prilika. Muminović navodi: “Povijest Bošnjaka prati uz njihov tragizam, i srbizam kao vrhunsko zlo planetarnih razmjera. Taj tragizam valja razlikovati od onoga što iskrsava u susretu čovjeka sa ljudskim sudbinama i neizmjernostima univerzuma, jer ga stvaraju neljudi uništavanjem nevinih ljudi.

PROF.DR. RASIM MUMINOVIĆ

Od početka 19.stoljeća, u Srbiji se prema lažnoj tvrdnji srbijanskog historičara i političara Stojana Novakovića „vrši generalno trebljenje Turaka iz naroda“. Međutim, Novaković ne govori istinu jer nije riječ o Turcima, riječ je Muslimanima, prije svega Bošnjacima, u malom broju i Albancima, koje je srpska ideologija i politika identifikovala sa Turcima. Najveći broj tih „Turaka“ u stvari bili Bošnjaci, koji su konačno silom iseljeni iz Srbije početkom šezdesetih godina 19. stoljeća. Da je riječ o koloniziranim Bošnjacima u Srbiji, porijeklom iz Bosne i Hercegovine, o tome nam piše i Đorđe Magarašević 1827. godine. On piše:“Turci u Šapcu bili su po većoj časti Bošnjaci, od kojih jedva se koji nađe da zna turski govoriti.“

STOJAN NOVAKOVIĆ

U srbijanskoj historiografiji sultan Mahmud 2 (1785-1839.) je opisan kao važna ličnost za Srbe iz razloga što je hatišerifom 1830. osnovao Crkvu Srbije i darovao joj autonomiju pod Vaseljenskim Patrijarhom. Današnja srbijanska zastava trobojka, prvi put se zavihorila u Srbiji, u decembru 1835. nakon što je sultan Mahmud Drugi osmislio i odredio kako će izgledati.

Nakon završetka Rusko-osmanskog rata iz 1828. kad su 14. septembra 1829. godine, zaraćene strane stavile potpis, sklopile primirje i potpisale mirovni ugovora u Jedrenama, današnjem turskom gradu Edirne, sultan Mahmud 2 prsiljen je da 1829. izda Srbima prvi hatišerif, ferman-ukaz koji se morao odmah i bezuvjetno ispunit. Zatim drugi hatišerif 1830. kojim je definisan odnos između Srbije i Osmanskog carstva.

Nakon Jedrenskog mira, Srbija je hatišerifom sultana Mahmuda 2 iz 1830. godine, dobila status vazalne kneževina pod turskim suverenitetom i ruskom zaštitom, a sultan je priznao Miloša Obrenovića za nasljednog kneza. Obrenović javno traži istrebljenje muslimana iz Srbije. On će biti strpljiv sa tim procesom koji će potrajati narednih 32 godine. Bošnjaci su tada smatrali da je granica između Bosne i Srbije u Valjevu, a ne na Drini. Hatišerifom Bošnjaci iz nahije Jadar, šireg područja oko Loznice, iseljeni su već 1833. godine, dok su Bošnjaci nahije Rađevina, šireg područja oko Krupnja, iseljeni naredne godine u Bosnu.

Jedino su sela oko Sokola, pod zaštitom sokolske tvrđave, održala se do 1862. godine, kada je odredbama Konferencije u istanbulskom predgrađu Kanlidži, 4. septembra 1862. donijete odluka da se poruše tvrđave Soko i Užice, a bošnjačko stanovništvo iseli iz tih gradova i okolnih sela, što je završeno do početka novembra 1862. godine. Bošnjaci iz Srbije raselili su se po Osmanskom carstvu. Tih godina, mnogi Bošnjaci kao izbjeglice prelaze u Bosnu ili Novopazarski kajmakamluk.

SULTAN MAHMUD 2

Dobro utemeljen metod insceniranja određenih događaja kao razlog za bune, ratove, dobijanje određenih povlastica i pravljenje žrtve, srpske vođe koriste stoljećima. Ti događaji se uglavnom lažno prestave i takvi, lažni ili izmišljeni, u historiji ostanu zabilježeni. Jedan od takvih događaja poznat kao „ubistvo srpskog dječaka na Čukur česmi“, poslužio je kao razlog za definitivni progon Bošnjaka i drugih muslimana iz Srbije.

Da bi pridobio evropsko javno mnijenje, srbijanski izaslanik u Carigradu, Jovan Ristić izmislio je smrt dječaka Save Petkovića u Beogradu, iako je dječak samo bio povrijeđen.U školi se uči „da su Turci na Čukur-česmi u Beogradu, ubili srpskog dječaka Savu Petkovića, poslije čega je ubrzana borba za konačno oslobođenje Srbije od Turske.“ Da li je zaista bilo tako? 26.maj 1862. godine, „između četiri i šest sati“, na Čukur-česmi u današnjoj Dobračinoj ulici, u beogradskom turskom dijelu varoši, došlo je do sukoba srpskog stanovništva i turskih vojnika u redu za vodu. Mlaz vode bio je slab, točilo se sporo, pa se red na česmi otegao. Srbi i turski vojnici prepirali su se oko toga ko će prvi zahvatiti vodu.

U redu se nalazio i dječak Sava Petković, koji je iz zabitog Lukova kod Kuršumlije, došao u Jajince kod rođaka, a oni ga dali u Beograd da bude šegrt kod nekakvog bakalina Alekse, čije prezime nije precizno utvrđeno. Beograd je bio bez vodovoda, pa su na javnim bunarima i česmama vazda bili redovi.

Turski vojnici te nedjelje, prema jednoj verziji, nisu htjeli da čekaju, a u koškanju i svađi Sava je slučajno oborio i razbio njihov krčag. Prema drugoj, tražili su da piju vode iz Savine testije, ali ovaj im to nije dozvolio. U trećoj, sklonili su Savin krčag i pod česmu podmetnuli svoj. Kako god bilo, u tadašnjoj zvaničnoj verziji događaja kraj je bio ovakav:„Turski vojnici zemljanim krčagom ubijaju dečaka“! Ovakvu zvaničnu verziju, zarad pridobijanja evropskog javnog mnijenja na srpsku stranu, izmislio je Jovan Ristić, srpski izaslanik u Carigradu.

SPOMEN OBILJEŽJE NA ČUKUR ČESMI

Godinama ljudi pokušavaju da se ubiju na Brankovom mostu. Prosječno, svake godine oko 40 osoba pokuša ili uspije, da se ubije skokom u vodu sa Brankovog mosta u rijeku Savu. Samo stari Beograđani ponekad progovore o prokletstvu mosta koji od 1862. privlači crne sudbine i smrt.

Tada počinje priča o Liman džamiji i njenom krvavom rušenju. Nakon što je povrijeđen dječak Savo Petković, a pronijeta lažna informacija da je ubijen, čitav Beograd je planuo, a nagomilano nezadovoljstvo eksplodiralo. Na prostoru koji današnji Beograđani znaju kao Savamalu, nekada su živjeli Muslimani, zanatlije i trgovci.

Kada je krenuo napad i osveta srpskog stanovništva nakon vijesti sa Čukur česme, muslimanski zanatlije i trgovci, sa porodicama su se zabarikadirali u Liman džamiji, u neposrednoj blizini današnjeg Brankovog mosta. Srbi su uskoro opkolili mjesto, donijeli katran, luč i slamu i zapalili veliku vatru. Liman džamija je izgorjela, zajedno sa svim porodicama koje su bile unutra. Čuvari legende o prokletstvu Brankovog mosta, nisu sigurni da li će usud ikad biti skinut. Mnogi vjeruju da neće.

BRANKOV MOST U BEOGRADU